BO NA NIM BYŁAM. Ha ha ha i jeszcze raz ha. Słabe, sucho, dajcie popić. Jednak w sucharze tym, choć kiepskim i nie śmiesznym, tkwi maleńkie ziarenko (ziareniuniuniunio) prawdy - zakończona właśnie zimowa edycja See Bloggers podbiła moje serce bardziej, niż BFG w 2012 i 2013. Było łał. 

Czuję się jak balonik wypełniony helem. Przez cały weekend stopniowo wznosiłam się ku górze, z narastającą euforią fruwałam ponad chodnikami, choć stoisko Lidla i Bubbleology mocno dbali o to, bym nie odleciała za wysoko, tak mi wypełnili brzuszek. Nie, właściwie kłamię, tak naprawdę sama sobie wypełniałam, oni tylko trochę mi w tym pomogli. Oooo wy kryptofeedersi!

Zrobiłam z siebie człowieka, przekupiłam chłopa wołowymi kabanosami i pojechałam. Pojechałam nie nastawiając się na zbyt wiele, bo gdzie tam ja, szary, mały, niskozasięgowy bloger, do wielkiego świata, że niby jak równy z równym (to jest ten moment, w którym celowo łżę jak pies, bo po pierwsze, wcale nie jestem szara, a po drugie, ostatnim słowem, jakiego można użyć do opisu mojej osoby, to że jestem mała).  

Jestem Agnieszka, piszę... właściwie o książkach i robię z siebie błazna - przedstawiałam się ludziom wbrew słuchanym przez całe życie radom babci, która mawiała: siedź w kącie, z znajdą cię. Ehe, jasne. I niby co jest złego w błaznowaniu, lolcontent to poważna sprawa, śmichy chichy są w cenie, a lajki się zgadzają. 

SeeBloggers okazało się być imprezą o totalnie wysokiej jakości i olbrzymiej ilości wartościowego contentu, z której kto chciał - a ja chciałam i robiłam notatki, w końcu #geekstyle - mógł wynieść wiele. Ja wyniosłam też przy okazji dużo darów losu, ale o tym po tym. I te wszystkie mądre głowy, które zaproszono, by mówiły o tym, na czym się naprawdę znają i co wychodzi im cholernie dobrze, były naprawdę słuchable.