Narodziny mojego syna pamiętam tak wyraźnie, jakby były wczoraj. Nie ma w tym właściwie nic dziwnego, w końcu nie codziennie wypycham z siebie trzy i półkilogramowe stworzenie płci męskiej. Choć bolało jak diabli, a ja klęłam tak, że z mojego słownictwa dumny byłby każdy szewc, był obok mnie ktoś, dzięki komu bolało trochę mniej. I nie mówię tu o stwórcy całego zamieszania (notabene również będącego tuż przy mnie), a o kobiecie, która codziennie uczestniczy w cudzie narodzin. O położnej. 

Trudny to zawód, choć piękny. Zdarzają się sytuacje zabawne, wzruszające, trudne i dramatyczne. O każdej z nich napisała Jennifer Worth w swojej fenomenalnej książce Zawołajcie położną. Wierzcie mi, nie miałam pojęcia, że o porodach można napisać tak, jak zrobiła to ta kobieta (to również zasługa świetnego tłumaczenia!). Wszystkie te historie wciąga się nosem, tak rach ciach. Dwa wieczory i po książce, a jak się ktoś postara, to i za jednym razem machnie, bo od tej książki oderwać się nie sposób. 

Zobaczcie sami:

Przygotowuję się do następnego skurczu, który nadciąga zdumiewająco szybko. Muriel nieustannie dyszy. Rozluźniam krocze wokół wysuwającego się ciemienia. Główka jest już na zewnątrz.
Wszystkie wydajemy z siebie westchnienie ulgi. Muriel jest wykończona.
- Dobra robota, Muriel, wspaniale ci idzie. To już nie potrwa długo. Jeszcze jeden skurcz i dowiemy się, czy to chłopiec, czy dziewczynka. 
Twarz noworodka jest niebieskawa i pomarszczona, cała w śluzie i krwi. Sprawdzam tętno. Wciąż w normie. Obserwuję, jak główka obraca się o kąt czterdziestu pięciu stopni. Przednie ramię może teraz wyjść spod spojenia łonowego. Kolejny skurcz. 
- Teraz, Muriel, teraz możesz przeć. Mocno. 
Pomagam ramieniu jednym ruchem, do przodu i w górę. W ślad za nim wyłaniają się drugie ramię i ręka, po czym całe ciałko dziecka wysuwa się gładko na zewnątrz.
- Kolejny chłopaczek! - woła matka. - Bozi niech bendom dzięki. Zdrowy, siostro?
Muriel płacze ze szczęścia. 
- Och, niech mu Bozia błogosławi. Dajcie no zerknąć. Co za słodka kruszynka. 
Jestem poruszona tak samo jak Muriel, bo tak wielka ogarnia mnie ulga, że poród przebiegł szczęśliwie. Zaciskam pępowinę w dwóch miejscach i przecinam pośrodku; przytrzymuję chłopca za kostki głową w dół, dla pewności, że nie zachłyśnie się wodami płodowymi.
Zaczyna oddychać. Od tego momentu dziecko staje się odrębną istotą. (str. 14)

To dopiero początek książki, a takie emocje! I nie wiem, może udzieliło mi się dlatego, że sama jestem matką, ale wszystkie zawarte w książce historie zapierają dech w piersiach i nie ma tu ani krzty przesady. Worth spisała swoje wspomnienia z czasów, kiedy porody domowe wciąż były normą, a do szpitala trafiały właściwie wyłącznie przypadki zagrożone. Cały ten klimat, cała ta magia wiążąca się z przyjściem na świat nowego człowieka, to wszystko tu jest i niech mnie piorun trzaśnie, jeśli kłamię.

Tytuł oryginału: Call the Midwife

Ilość stron: 376
Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie

Ocena (1-10): 8 - rewelacyjna