Któż nie kojarzy Slasha, jednego z najwybitniejszych gitarzystów świata? Któż nie kojarzy jego burzy czarnych, kręconych włosów i cylindra, które rozpoznawalne są niemal w każdym zakątku ziemi? I w końcu, któż nie kojarzy fenomenalnej gitarowej solówki pojawiającej się na początku utworu Sweet Child Of Mine, zespołu Guns n’ Roses? To właśnie Slash. Cały on. Genialny od A do Z muzyk, do którego wzdycham od lat. 

 

Paul Stenning podjął się trudnego zadania napisania biografii człowieka, który na stałe (i nie ma tu krztyny przesady!) zapisał się w historii muzyki. Człowieka urodzonego w rockandrollowej rodzinie i wychowującego się w otoczeniu znanych muzyków, który swój ogromny, niepodważalny talent rozwijał stale, od momentu, w którym po raz pierwszy wziął do ręki gitarę. Sam autor zresztą, co warto wspomnieć, nie jest „świeżynką” w pisaniu o muzykach. W jego pisarskim dorobku znajdują się już książki m.in. o  Metallice, Guns n’Roses, AC/DC, Iron Maiden czy Robercie Plancie. Biografia Slasha to kolejna pozycja na jego liście, co więcej, jest to pozycja bardzo dobra i wartościowa, w której fani gitarzysty znajdą wiele interesujących informacji na temat swojego idola, jego otoczenia, kariery w Guns n’Roses czy Velvet Revolver. 

Książka ma jednak jeden minus – Stenning momentami stara się być na siłę wyluzowany. Pojawiające się tu i ówdzie kolokwializmy oraz wulgaryzmy prawdopodobnie miały podnieść wartość książki, czy świadczyć o wielkim luzie autora, ale w moim odczuciu były zupełnie niepotrzebne. Całkowicie zrozumiałe jest to w przypadku przytoczonych cytatów, ale nie widzę potrzeby, dla której autor miałby dokładać w tej materii coś od siebie. W niektórych momentach krzywiłam się z niesmakiem. 

Całościowo biografia Slasha wypada bardzo dobrze, powiedziałabym nawet, że rewelacyjnie. Wspomniany przeze mnie minus (zresztą całkowicie subiektywny!) nie wpływa w żaden sposób na ogólną ocenę. W książce pojawiają się zarówno konkretne informacje, których oczekuje się od każdej  biografii, jak i ciekawostki, czy liczne cytaty. Brakuje wprawdzie tego, co mogłoby nazywać się „sto procent Slasha w Slashu”, ale wynika to najprawdopodobniej z faktu, że muzyk ten nie należy do ludzi specjalnie wylewnych. Jedno jest pewne – książka autorstwa Paula Stenninga jest niebywałą gratką dla wielbicieli tego charyzmatycznego i specyficznego gitarzysty. Mnie porwała i przypomniała o licealnych latach, kiedy muzyka Guns n’Roses towarzyszyła mi niemalże bez przerwy.