A mnie jedna książka tej autorki wycieńczyła emocjonalnie ("Bez mojej zgody") na tyle, że nie doczytałam jej do końca, natomiast druga ("Deszczowa noc") - rozczarowała. I jak na razie nie planuję czytania kolejnych jej powieści.

Zachowanie Charlotte bardzo mnie wkurzało, zwłasza w stosunku do Amelii. Rozumiem, kobieta ma chore dziecko, ale halo... niech nie zapomina o jeszcze jednej córce.
Picoult poraz kolejny udowodniła, że potrafi wzbudzać kontrowersje i grać na emocjach.

bardzo lubię autorkę i po tę książkę z pewnością sięgnę
czytałam już pięć innych jej książek i wiem, że chcę przeczytać wszystkie

To prawda, że Picoult ma talent i za każdym razem, kiedy czytam jej książki, jestem w jakiś sposób rozbita emocjonalnie i psychicznie. Akurat "Krucha jak lód" należy do tych "lepszych", które miałam okazję czytać, a mówiąc "lepsza" mam na myśli bajzel, jaki wywołała w mojej głowie i jak na mnie wpłynęła dana pozycja. W stylu Picoult podoba mi się to, że do ostatnich stron nie wiemy, jak cała przedstawiona przez nią historia się skończy i mimo że autorka ma swój schemat, to wciąż chce się ją czytać :)

Nie przepadam za ta autorką, ale przyznaję, że mnie swoją opinią zaintrygowałaś! :)

Czytałam "Kruchą jak lód" już dość dawno, ale dalej pamiętam fabułę. Właśnie za to uwielbiam twórczość Jodi Picoult - trudno mi zapomnieć o historiach zawartych w jej książkach. Pamiętam, że bardzo przeżywałam chorobę Willow. Czytając ją, współczułam nie tylko Willow, która była biedną, chorą, wiecznie łamiącą sobie kości, dziewczynką. Współczułam również jej rodzinie, która każdego dnia musiała o nią dbać i pilnować, aby każdy jej ruch nie skończył się połamaną nogą lub ręką. Czułam podziw dla samej Willow, która mimo takiej choroby, była radosna, potrafiła śmiać się i w miarę własnych możliwości cieszyć się z życia.

Limonko zabiłaś mnie tym porównaniem powieści obyczajowej do biszkopta na początku... :) Ale sporo masz w tym racji.

Uwielbiam Picoult i mam w planach tę książkę już od jakiegoś czasu, ale właśnie czasu na nią mi jakoś brak. Trochę mnie przeraża ta ilość osób, które się wypowiadają. Nie wiem, czy się nie pogubię.

Tematyka trudna i ważna, jak zwykle u autorki zresztą. O samym problemie trudno mi się wypowiedzieć. 3 lata pracowałam jako wolontariuszka w hospicjum dla dzieci i zauważyłam, że matki chorych dzieci mają problem przede wszystkim ze sobą. One nie umieją najbardziej zaakceptować takiego stanu rzeczy i albo same czują się winne, albo obwiniają wszystkich dookoła i czują się pokrzywdzone. A dziecku chcą "wynagrodzić" to, że jest chore całkowicie mu się poświęcając. A moim zdaniem lepiej byłoby pomóc mu pogodzić się z chorobą i samemu to zrobić, pomóc przezwyciężać bariery i zacząć normalnie żyć na tyle na ile to możliwe. Ale częściej się je traktuje jak jajko. A już nie wspomnę o tym, że takie dzieci bardzo często same się dopominają o mniejszą wręcz opiekuńczość matek... Uf, ale się rozpisałam... pozdrawiam. :)

Bardzo dawno już nic nie czytałam tej autorki, a był czas że się nią zaczytywałam ;)

Cześć molu książkowy. Przez przypadek trafiłam na Twoją stronę szukając czegoś o Sadze Millenium. Byłam ciekawa co inni myślą po przeczytaniu jej. Ciągle nie mogę wyjść z zachwytu. Co to za pisarz! MASAKRA po prostu. Bierzesz książkę do ręki i nie ma cię dla nikogo.
Ale miałam coś o autorce "Kruchej..." Bardzo fajny sposób pisania i pokazywania sytuacji z różnych stron. Przeczytałam chyba z 6 jej powieści i dwie z nich utkwiły mi w pamięci na bardzo długo. "Bez mojej zgody" i "Dziewiętnaści minut" naprawdę powalające. Nie ukrywam, że gdyby pierwszą jej książką którą bym kupiła była "Przemiana" to na pewno nie przeczytałabym nic więcej tej autorki. Cały czas miałam wrażenie, że są tam wątki z "Zielonej mili". Nie polecam akurat tej pozycji.
Pozdrowienia i mam nadzieję, że jeszcze kiedyś odwiedzę Twoją stronę.
Goś