Ilość stron: 504

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Ocena (1-10): 7 – bardzo dobra

               

                Bardzo dobra czy rewelacyjna? Zadaję sobie to pytanie od wczorajszego przedpołudnia, a odpowiedź  na nie wcale nie jest łatwa, bowiem książka Jadwigi Czajkowskiej jest naprawdę dobrze napisana, a co więcej, porusza wcale nie rzadko spotykany problem…

                Izę, główną bohaterkę powieści Macocha poznajemy w dniu jej ślubu z Piotrem, wdowcem, ojcem dwójki dorastających dzieci. Jedenastoletnia Zosia i trzynastoletni Tadeusz, bo tak mają na imię pociechy mężczyzny, nie są specjalnie zachwycone faktem, że ich ojciec ponownie się ożenił. Ale Izie także nie jest łatwo – na myśl o słowie macocha cierpnie jej skóra, a niechętne nastawienie dzieci względem niej wcale nie pomaga. Kobieta próbuje dotrzeć do nastolatków, zjednoczyć się z nimi i stworzyć im prawdziwą rodzinę, co niestety nie okazuje się być proste. W dodatku Piotr, stale zajęty swoją pracą naukową, bagatelizuje problemy sygnalizowane mu przez żonę twierdząc przy tym, że przesadza. Iza robi, co tylko w jej mocy, by zmienić istniejący stan rzeczy. Nie ustaje w próbach, za którymi  - jak chwilami ma wrażenie – stoi coś więcej, niż tylko jej własne pragnienie stworzenia pełnych życzliwości i wzajemnego szacunku relacji między członkami rodziny.      

                Mam wrażenie, że o tej książce jest wokół nas zdecydowanie zbyt cicho. Ten kawał dobrej literatury, mądrej, wzruszającej, momentami zabawnej, a z całą pewnością szalenie wartościowej, godny jest tego, by o nim mówić, w dodatku głośno i jak najdłużej. Wiele jest bowiem wśród nas ludzi, którzy zmuszeni zostali do układania sobie życia na nowo, ludzi, którzy stanęli przed koniecznością stania się macochą lub ojczymem (czy wam też wydaje się, że słowa te mają mocno pejoratywny wydźwięk?). Książka Jadwigi Czajkowskiej porusza tę kwestię w sposób delikatny, z dużą wrażliwością, empatią i wyczuciem. Ośmielę się nawet powiedzieć, że śmiało można by potraktować ją jako pewnego rodzaju wskazówkę dla tych, którzy obawiają się wejść w rolę drugiego rodzica, czy po prostu nowego partnera kogoś posiadającego już dzieci. Macocha jest powieścią, która traktuje o skomplikowanych relacjach rodzinnych, o zaufaniu, stopniowym przyzwyczajaniu się do obecności kogoś, kto z początku był całkowicie obcy. Pojawia się też w niej, co ciekawe, element nadprzyrodzony. Bohaterowie tej historii są całkowicie zwyczajni, tacy, jakich wielu wokół nas i prawdopodobnie dzięki temu nie wydają się nam nierealni, niedostępni czy przerysowani. Jadwidze Czajkowskiej udało się stworzyć wartościową, mądrą i bardzo wzruszającą powieść, która nie nudzi i nie rozczarowuje. Szkoda więc, że jest o niej tak cicho.