Tytuł oryginału: Medium Raw. A Bloody Valentine to the World of Food and the People Who Cook

Nie wiem, jak bym się czuł, gdybym się obudził pewnego dnia i odkrył stronę internetową zadedykowaną mojej osobie nazwaną FatTonguedCunt.com („Fiut z grubym jęzorem”), gdzie setki, jeśli nie tysiące, spędzają co najmniej połowę swojego czasu pracy i być może cały czas wolny, zmieniając w photoshopie filmowe fotosy i przekręcając tytuły filmów, by nazwać mnie tak uwłaczająco, jak tylko się da. Widząc taką zaciekłość i nienawiść, bałbym się wychodzić z domu.  (str. 220-221)

Mogłem zrobić każdy rodzaj omleta ze wszystkim, co miałem pod ręką, a klienci, którzy siadali przy barze i składali zamówienia, nie zwracali na mnie uwagi. Całe szczęście, bo gdyby przyjrzeli się uważniej i spojrzeli mi w oczy, zobaczyliby faceta, który za każdym razem, gdy ktoś zamówi gofry, miał ochotę złapać takiego klienta za twarz i brudnym, acz niezbyt ostrym ostrzem poderżnąć mu gardło, a następnie przytrzymać jego głowę w psującym się, zawsze lepkim opiekaczu do gofrów. (str. 18)

Organizacja PETA nie chce, aby zestresowane zwierzęta były okrutnie tłoczone w oborach, po kolana we własnych odchodach, nie chcą, by w ogóle ginęły zwierzęta, i w zasadzie uważają, że kurczaki powinny za jakiś czas uzyskać prawo do głosowania. Ja też nie chcę, by zwierzęta były stresowane, stłoczone lub okrutnie i nieludzko traktowane, bowiem dowiedziono, że wówczas ich mięso jest mniej smaczne. I nierzadko mniej bezpieczne do spożycia.  (str. 161)

Umieszczenie w menu sałatki Cezar z kurczakiem mówi wiele o szefie kuchni. Że przekroczył granicę i ma tego świadomość. W świecie szefów kuchni jest to równoznaczne ze ssaniem penisa największej amerykańskiej gwiazdy porno. Jeśli zrobisz to na późniejszym etapie kariery, porzuć marzenia o świetlanej przyszłości. (str. 260)