Stephen King przyzwyczaił mnie do tego, że jego książki w zdecydowanej większości bardzo, ale to bardzo porywają mnie za sobą, uwodzą i oczarowują. Od czasu do czasu trafiam jednak na takie jego powieści, które wydają mi się być zupełnym nieporozumieniem. Tak też było z Joylandem, bo choć czekałam na niego z niecierpliwością, rozczarowałam się dość mocno... 

Devin Jones, młody student college'u, trafia na szansę pracy w parku rozrywki. Pracę oczywiście dostaje, co wiąże się z tym, że przez całe lato będzie musiał dawać z siebie maksimum, bo praca w lunaparku do najłatwiejszych nie należy. A że King nie byłby Kingiem, gdyby nie wplótł w fabułę czegoś "z dreszczykiem" (co tym razem zdecydowanie mu się nie udało...) - w Joylandzie jest to dom strachów, w którym niegdyś zamordowano młodą dziewczynę. Devin dowiaduje się, że owa dziewczyna od czasu do czasu ukazuje się pracownikom lunaparku. Chłopak ma nadzieję, że sam ją ujrzy, co jednak niespecjalnie się udaje. Mimo to zagadkowa śmierć wciąż go nurtuje. W jego pojawia się także pewna przepowiednia. Gdy poznaje pewnego ciężko chorego chłopca, wszystko zdaje się być coraz bardziej zrozumiałe, a przepowiednia, co do której był nastawiony co najmniej sceptycznie, staje się bardziej realna.

King mocno mnie swoją nową powieścią rozczarował, lecz podejrzewam, że to wyłącznie moje oczekiwania sprawiły, że Joylandu nie odebrałam w taki sposób, w jaki powinnam. Nastawiałam się bowiem na powieść grozy w najlepszym wydaniu - nie byłam przygotowana na to, że Mistrz King tym razem postanowił czytelnika zaskoczyć i stworzył powieść, do której zdecydowanie bardziej pasuje określenie "psychologiczna", niż "horror". Horroru tu bowiem tyle, co uczuć w surowej wołowinie, ale nie czyni to powieści gorszą od innych. Obiektywnie rzecz biorąc, Joyland to kolejny popis pisarskiego kunsztu Kinga i wnioskując po opiniach innych czytelników, jest  to książka, którą zdecydowanie warto przeczytać. Ja jednak nie do końca czuję się usatysfakcjonowana i wystawiam jej czwórkę.