Ocena (1-10): 8 – rewelacyjna

                Konflikt izraelsko-palestyński (i w ogóle izraelsko-arabski) to jeden z najbardziej tragicznych i  niezrozumiałych konfliktów współczesnego świata. Może zastanawiać, dlaczego naród, który przez wieki cierpiał prześladowania i Holokaust, sam stał się tym, który praktycznie od 1948 roku budzi grozę, wysiedla i  niszczy, korzystając z biernej postawy Zachodu. Faktem jednak pozostaje faktem, nawet bez zgłębiania jego przyczyn.

               

                Susan Abulhawa podjęła temat konfliktu izraelsko-palestyńskiego w swej obyczajowej powieści, Wiatr z północy. Oczami trzech pokoleń rodziny Abulhedża, przesiedlonych siłą do obozu w Dżeninie, obserwujemy ich własny świat, który praktycznie z dnia na dzień przestał być bezpieczny. Pierwsza część książki, El-Nakba (Katastrofa) to opowieść o losach pierwszych pokoleń rodziny. Od drugiej części, śledzimy losy Abulhedżów oczami Amal, najmłodszej córki Hasana i Dalii, o których losach (oraz o rodzicach Hasana, Jehji i Basinie) traktuje część pierwsza. Amal, urodzona w 1955 roku, już jako dziecko doświadczyła tragedii wojny. Życie w trudnych warunkach, bezustanne groźby nalotów i ataków ze strony Izraelczyków – wszystko to było jej codziennością, w której zmuszona była się wychowywać.   

                Książka Susan Abulhawy to historia o rodzinie, która doświadczona została przez ogrom niewyobrażalnych tragedii. Wszechobecna śmierć, permanentny brak bezpieczeństwa, rozpaczliwe pragnienie zaznania spokoju i szczęścia – wszystko, czego do tej pory nie znali, a z pewnością nie w tak dużym stopniu. Rodzina Abulhedżów, jak wiele innych palestyńskich rodzin, doświadczona boleśnie przez Izraelczyków, praktycznie została przez nich zniszczona. Tragizmu dodaje tu fakt porwania przez izraelskiego żołnierza, jednego z braci Amal, Ismaela.

                Wiatr z północy charakteryzuje plastyczny język autorki, która wykazuje się przy okazji dużym talentem do tworzenia pierwszoosobowej narracji. Bogactwo opisów, mimo że często ukazują one grozę sytuacji, to duży atut książki, a podobnych można wymienić jeszcze wiele. O atrakcyjności powieści stanowi również fakt, że Abulhawa nie skupiła się wyłącznie na jednym typie narracji – przeplatają się tu bowiem zarówno narracja pierwszo- jak i trzecio osobowa, dzięki czemu autorka znacznie zwiększyła sobie możliwości opowiedzenia całej historii, nie tylko z perspektywy jednego bohatera. Sama tematyka książki nie należy do przyjemnych – to raczej przypomnienie o tragicznych dziejach konfliktu izraelsko-palestyńskiego, któremu nie poświęca się w literaturze popularnej zbyt wiele uwagi. Warto poświęcić czas na jej przeczytanie i na późniejszą refleksję. Bo nie ulega wątpliwości, że Wiatr z północy daje do myślenia.  

                ODE MNIE:

                Wiatr z północy okazał się być książką, która idealnie wpasowuje się w moje zainteresowania jako historyka. Swoją pracę licencjacką, pisaną dwa lata temu, zatytułowałam Sytuacja Palestyny od początków ruchu syjonistycznego do powstania Państwa Izraela. Pisałam w niej między innymi o imigracji Żydów do Palestyny (alija), pisałam o pierwszych starciach między ludnością palestyńską i żydowską. Poruszyłam także kwestię masakry w Deir Jassin. Do konfliktu izraelsko-palestyńskiego podchodzę bardzo emocjonalnie. Rażąca niesprawiedliwość, która w ogóle do niego doprowadziła, postępowanie zarówno jednej, jak i drugiej strony, określanie walczących o swoją ziemię ludzi mianem terrorystów – wszystko to budzi we mnie wściekłość i poczucie bezradności. Dla przykładu - Menachem Begin, premier Izraela w latach 1977–1983, był przywódcą oddziału, który w 1948 roku dokonał masakry w Deir Yassin, gdzie zamordowana została ponad setka Palestyńczyków. Takich sytuacji było wiele. Masakra w Qibya, masakra w Sabrze i Szatili. Nie odwracajcie proszę głów od naprawdę poważnych problemów.