Systematycznie pozbywam się ich, jedna po drugiej, oddając je w dobre ręce, sprzedając lub zamieniając symbolicznie na dużą Milkę, koniecznie Oreo lub z orzechami, bo właśnie te lubię najbardziej.
Wyrosłam z gromadzenia książek. Wyrosłam ze stojących na półkach masthewów, wyrosłam z deklaracji, że nigdy, ale to przenigdy nie pozbędę się Jane Austen. Wyrosłam z moje, moje książeczki, moje malusieńkie, kochaniutkie, niuch niuch, ale pachnie, ojejku, na półeczkę odłożę z nabożeństwem, ale najpierw przeczytam, tylko tak, żeby Boże broń nie zagiąć grzbietu.
Chyba nie lubię już papierowych książek
To wciąż miłe, kiedy stuk stuk, do drzwi puka listonosz z dużą kopertą, a w niej książka. Miłe, lecz coraz częściej kłopotliwe. Do księgarń zaglądam już tylko po to, żeby zajrzeć na dział z literaturą dziecięcą, bo a nuż coś dla syna znajdę. To ten wiek, że jemu dopiero literacko na świat, on się musi nasycić, jemu trzeba tej euforii, z której ja już powoli wyrastam.
Bo ja teraz czytnik, czytnik, CZYTNIK! Jest jak kochanek, którego pożądam namiętnie i nieopanowanie. Jest jak tchnienie świeżego powietrza, jak pojawiające się nagle wyjście z trudnej sytuacji, jak pierwszy promień słońca po tygodniu pełnym ciemnych chmur i deszczu. To już kilka miesięcy, od kiedy jesteśmy razem, a ja wciąż nie mogę się nim nasycić. Sama myśl o tym, że mogłabym wyjechać gdzieś, taszcząc ze sobą walizkę książek, jest niedorzeczna! Papierowe książki? Teraz, gdy poznałam i na własnej skórze doświadczyłam wygody czytnika? Nie ma mowy!
Wiem natomiast, że długo nie zabraknie tych, dla których książka to wyłącznie okładka, szeleszczące kartki i zapach farby drukarskiej. Tych, dla których duszę i magię ma w sobie tylko ta książka, której ciężar można poczuć w ręce i której przeczytanie wymaga czegoś więcej niż wielokrotne naciśnięcie klawisza zmiany strony. Papierowe książki są wieczne - twierdzą.
Im mniej, tym lepiej.
